ΑΦΑΝΗΣ ΝΑΥΤΗΣ
Μʼ ένα σακί μισαδειανό, μα με καρδιά γεμάτη, τραβάει το δρόμο τον υγρό, με φόντο ένα δάκρυ. Ήταν της μάνας ο καϋμός και ο πόθος μιας γυναίκας, δέσιμο που τον κράτησε, σαν γίγαντα της πέτρας. Πέλαγα κι αν εγύρισε, λιμάνια, πολιτείες, στου καραβιού την κουπαστή, η σκέψη τραγουδούσε, της νοσταγλίας το ρυθμό, της πλώρης μελωδίες, που συντροφιά του πρόσφεραν, όταν καρδιοχτυπούσε. Όταν τʼ αγέρι το στεγνό, που δρασκελιές απλώνει, στο πρόσωπο το λαμπερό, βαθειά τον χαρακώνει. Τότε το βλέμμα του θολό, ορθώνεται στον ήλιο, το χέρι του ψηλά κρατά, το βάζει για αντήλιο. Το βήμα του γοργό, βαρύ, το σώμα το ανδρειώνει, θέλει η θάλασσα να δει, μήπως τόνε σηκώνει. Να περπατήσει στον αφρό, να φτάσει στο καράβι, για να αδράξει τα σχοινιά και τα πανιά να ράβει. Ίσως ποτέ δεν γύρισε, στην αγκαλιά μιας κόρης, ίσως να μη εμύρισε, τον κόρφο μιας μητέρας. Ένα ποτήρι με κρασί και η μπουκιά μιας μέρας, τον περιμένει να Φανεί, στο γύρισμα μιας πλώρης.
Δ.Λ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου