Χιόνιζε μεσοπέλαγα.
Κάποιες αυγές χρυσαφένιες
σκοτάδι τις σκέπασε.
Κι εγώ θυμάμαι, λιογέννητη μου
που σε σκέπαζα
μη μου κρυώσεις…
και σε νανούριζα.
Για μακρινά ταξίδια, βελουδένια μου, σου τραγουδούσα
στη Βενετιά…
το χέρι σου κρατούσα και σου’ δειχνα
τη μεγάλη
την απέραντη θάλασσα.
Πορφυρός βάφτηκε ο ουρανός
κι ο χρόνος σταμάτησε…
Τη νύχτα με φεγγάρι σε θρηνώ
Τη μέρα με το φως σε απαντέχω.
Σμαραγδή Μητροπούλου, 23-2-2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου